دلم برای خدا تنگ شده است . ندای درونی را می شنوم که می گوید بنشین . کمی با او از زبان دل سخن گو . شاید دلتنگی به پایان رسد و حداقل مرهمی باشد تا سیاهی های دلتنگی کمی زدوده شود ولی هرچه هست برای او دلتنگ دلتنگم.

     شاید کسی تا به حال این جمله را به کار نبرده باشد ولی نمی دانم چرا امشب اینقدر هوس کرده ام با خدایم تنها سخن گویم . همانند سخن های بین دو انسان عاطفی که بعد از مدت ها به هم رسیده اند . دلم می خواهد امشب قربان صدقه خدا بروم.به خدا بگویم واقعا از ته دل دوستت دارم . دوست دارم امشب چشمانم را برایش خمار کنم. حلقه اشک را مهمان چشمانم کنم و لب خود را بگزم و به او نگاه کنم و بعد از مدتی که کمی از رویتش سیراب شدم، زبان دلم را به کار بیاندازم و از او بپرسم ؛ عزیز ! از دستم ناراحتی ؟

     دلت از من گرفته است می دانم وآهی به احترام، بریده بریده و آهسته بیرون بیاید و باز به نظاره بنشینم. چیزی نمی بینم. هیچ چیز . ولی تمام وجودم از دلم گرفته تا سلول های چشمم احساس می کنند در مقابلش نشسته ام و به همین خاطر همه نظاره گر اویند.

      آه راستی عزیز یادم رفتسلام، اجازه بدهید می خواهم سوالی کنم . ببخشید ولی می پرسم حالت خوب است ؟

     و دلم از روی عشق زار زار می نالد . گریه دلم گریه ایست بسیار شیرین ای کاش هر شب دلم بدین حال گریان باشد. گریه دل را دیده ای .مسلما دیده ای امشب از اول شب دلم چنین گریان است . شاید عزیز از گریه های دلم و شاید از چشمانم و نمی دانم شاید از کلامم دریابد چه سخن هایی با او دارم ولی هر چه هست این را می دانم که دیگر بیشتر از این توان گفتن ندارم. ای عزیز خود دریاب سختی هایم را و خود به هر زبان که دوست داری جوابم بده که دوست دارم هر چه را تو می خواهی . و دریافتم مصداق این شعر را که واقع نمی شود هر وقت با او بدین حال سخن گفت پس :

                       گل عزیز است غنیمت شمریدش صحبت و امشب آغاز سفری است زیبا...